Fehim ef. Spaho: Reis koji je prkosio Paveliću

Rođen je u Sarajevu 13. februara 1877. godine kao prvi sin oca hadži Hasana ef. Spahe, kadije u Jajcu, Sofiji, Kairu i Damasku, muderisa Gazi Husrev-begovog hanikaha, a kasnije nastavnika i upravitelja Šerijatske sudačke škole u Sarajevu, i majke Fatime. Imao je tri sestre (Behija, Aiša i Habiba) i dva brata (Mehmed i Mustafa).

Nakon završene osnovne škole upisao se u gimnaziju, koju napušta i prelazi u Šerijatsku sudačku školu. U državnu službu stupa 7. oktobra 1895. postavši vilajetski arhivar u upravnom odjeljenju Zemaljske vlade. U decembru 1896. imenovan je u Šerijatski sud u Sarajevu, a u septembru 1897. položio je kadijski ispit i imenovan je za službenog tumača za turski jezik. Od 1901. do 1908. službovao je kao kadija u Sarajevu i bio dodijeljen na rad Zemaljskoj vladi. 1908. postao je vladin perovođa, 1911. vladin podtajnik, 1915. tajnik, a od februara 1919. do oktobra 1920. načelnik Ministarstva vjera u Beogradu. Na vlastiti zahtjev vraćen je u Sarajevo gdje je bio viši vladin savjetnik za vjere i predsjednik Odsjeka za vjere.

Iz političkih razloga penzionisan je 1923, zatim ponovno aktiviran, pa ponovo penzionisan iz sličnih razloga. Polovinom marta 1936. postavljen je za naiba Islamske vjerske zajednice u Sarajevu, a krajem aprila imenovan predsjednikom Vrhovnog šerijatskog suda. Za člana Vakufskog sabora, užeg savjeta reisul-uleme i Izbornog tijela za izbor reisul-uleme imenovan je 1937, a 20. aprila 1938. među tri kandidata za reisul-ulemu, uz Ahmeda ef. Bureka i Muhameda ef. Tufu. Kraljevskim ukazom od 26. aprila 1938. imenovan je za reisul-ulemu. Dužnost reisul-uleme prihvatio je 6. maja od prvog naiba Saliha ef. Bašića. Svečano ustoličenje i predaja menšure obavljeni su 9. juna 1938. u Carevoj džamiji u Sarajevu.

Odbio je prijedlog ustaškog poglavnika Ante Pavelića da se pravoslavna crkva u Zagrebu pretvori u džamiju i pokušaje da se promjeni Ustav IZ. Zalagao se za oslobođenje i živote ohridsko-bitoljskog i banjalučkog episkopa Platona Jovanovića i gradiškog protejereja Dušana Subotića, koji su ubijeni poslije njegove smrti, kao i 15 sarajevskih mladića optuženih da su SKOJ-evci.

Po prijetnji ustaškog stožernika da će biti strijeljani potpisnici Sarajevske rezolucije, kojom se osuđuju zločini nad Srbima i Jevrejima, napisao je svoje ime na vrh spiska. Umro je 13. februara 1942, a dženaza, koju je predovodio član Ulema medžlisa Ali ef. Aganović, je obavljena 15. februara pred Begovom džamijom. U znak počasti, prenesen je od svog stana na Musali do Begove džamije, a ukopan je u blizini Gazi Husrev-bega.